Praca nad „Dziadami”, cz. II za pomocą pokera kryterialnego

Poker kryterialny to bardzo pomocne narzędzie w pracy nad argumentacją do dowolnego tematu, lektury, problemu.

Stosując tę metodę kształtujemy w uczniach umiejętność uzasadniania własnego zdania, przetwarzamy informacje z danego obszaru wiedzy, utrwalamy materiał. Wykorzystanie jej polega na  przygotowaniu gry planszowej pod dany, interesujący nas problem: uniwersalnej planszy (ilustracja) oraz kart do gry z zapisem poszczególnych argumentów.

Rozstrzygany na mojej lekcji problem jest związany z tematyką „Dziadów”, cz. II i świetnie podsumowuje cykl lekcji bądź  przygotowuje do rozprawki.

Kiedy nasze życie zasługuje na miano dobrego?

(na podstawie „Dziadów”, cz. II)

Uczniowie mają do dyspozycji karty z zasygnalizowanymi tematami do dyskusji i wkładając je na odpowiednie pole musza uzasadnić ich znaczenie dla problemu rozważanego w grupie.

Karty przeze mnie wykorzystane do tej konkretnej gry:

Jesteśmy ludzcy.	Nie unikamy problemów.	Nie bawimy się uczuciami innych.
Nie jesteśmy egoistami.	Z umiarem podchodzimy do sukcesów .	Nie jesteśmy obojętni i nieczuli.
Dbamy o innych.	Współczujemy innym.	Kochamy życie we wszystkich jego przejawach.
Doceniamy to, co mamy.	Żyjemy dla ludzi.	Pokonywanie problemów nas kształtuje.
Żyjemy tu i teraz.	Doceniamy czyjeś serce.	Jesteśmy wyrozumiali.

Uczniowie mogą powołać się na losy postaci z „Dziadów”, przywołać cytat, radę Guślarza albo własną refleksję. Najlepiej jak pracują w 5-osobowych grupach, wtedy nie czekają długo na swoją kolej i rozmowa jest efektywna. Każda grupa musi mieć swój zestaw do gry: jasno zapisany problem, planszę i karty.

Przykładowa instrukcja do gry może wyglądać tak:

1.      Karty do gry trzyma uczeń wyznaczony przez nauczyciela.

2.      W określonym momencie tasuje karty i rozdaje po jednej uczniom ze swojej drużyny. 

3.      Osoba rozpoczynająca grę odczytuje głośno swoją kartę i układa ją w polu I, II lub III, uzasadniając swoje zdanie

4.      Każdy kolejny gracz powtarza tę czynność. 

5.      Jeżeli pole, na którym gracz chce położyć swoją kartę jest zajęte, można negocjować z innymi wyrzucenie karty bądź przesunięcie na inne pole, z uwagi na jej mniejszą wagę.

6.      Wniosek o wymianę musi być uzasadniony.

7.      Decyzję o wymianie karty, po dyskusji, podejmuje cała grupa. 

8.      Odrzucona karta wraca do gracza, który ją położył. 

Ciekawa jest obserwacja grających, ich wypowiedzi i spory. Polecam metodę od klasy 4 wzwyż. Łatwość problemu do rozstrzygnięcia zależy przecież od nauczyciela.

                                                                                                          Małgosia