Strony

piątek, 8 grudnia 2017

Praca nad „Dziadami”, cz. II za pomocą pokera kryterialnego

Poker kryterialny to bardzo pomocne narzędzie w pracy nad argumentacją do dowolnego tematu, lektury, problemu.

Stosując tę metodę kształtujemy w uczniach umiejętność uzasadniania własnego zdania, przetwarzamy informacje z danego obszaru wiedzy, utrwalamy materiał. Wykorzystanie jej polega na  przygotowaniu gry planszowej pod dany, interesujący nas problem: uniwersalnej planszy (ilustracja) oraz kart do gry z zapisem poszczególnych argumentów.

Rozstrzygany na mojej lekcji problem jest związany z tematyką „Dziadów”, cz. II i świetnie podsumowuje cykl lekcji bądź  przygotowuje do rozprawki.

Kiedy nasze życie zasługuje na miano dobrego?
(na podstawie „Dziadów”, cz. II)

Uczniowie mają do dyspozycji karty z zasygnalizowanymi tematami do dyskusji i wkładając je na odpowiednie pole musza uzasadnić ich znaczenie dla problemu rozważanego w grupie.

Karty przeze mnie wykorzystane do tej konkretnej gry:

Jesteśmy ludzcy.
Nie unikamy problemów.
Nie bawimy się uczuciami innych.
Nie jesteśmy egoistami.

Z umiarem podchodzimy do sukcesów .
Nie jesteśmy obojętni i nieczuli.
Dbamy o innych.
Współczujemy innym.
Kochamy życie we wszystkich jego przejawach.
Doceniamy to, co mamy.
Żyjemy dla ludzi.
Pokonywanie problemów nas kształtuje.
Żyjemy tu i teraz.

Doceniamy czyjeś serce.
Jesteśmy wyrozumiali.


Uczniowie mogą powołać się na losy postaci z „Dziadów”, przywołać cytat, radę Guślarza albo własną refleksję. Najlepiej jak pracują w 5-osobowych grupach, wtedy nie czekają długo na swoją kolej i rozmowa jest efektywna. Każda grupa musi mieć swój zestaw do gry: jasno zapisany problem, planszę i karty.


Przykładowa instrukcja do gry może wyglądać tak:
1.      Karty do gry trzyma uczeń wyznaczony przez nauczyciela.
2.      W określonym momencie tasuje karty i rozdaje po jednej uczniom ze swojej drużyny. 
3.      Osoba rozpoczynająca grę odczytuje głośno swoją kartę i układa ją w polu I, II lub III, uzasadniając swoje zdanie
4.      Każdy kolejny gracz powtarza tę czynność. 
5.      Jeżeli pole, na którym gracz chce położyć swoją kartę jest zajęte, można negocjować z innymi wyrzucenie karty bądź przesunięcie na inne pole, z uwagi na jej mniejszą wagę.
6.      Wniosek o wymianę musi być uzasadniony.
7.      Decyzję o wymianie karty, po dyskusji, podejmuje cała grupa. 
8.      Odrzucona karta wraca do gracza, który ją położył. 

Ciekawa jest obserwacja grających, ich wypowiedzi i spory. Polecam metodę od klasy 4 wzwyż. Łatwość problemu do rozstrzygnięcia zależy przecież od nauczyciela.


                                                                                                          Małgosia

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz