„Plan B” – kolejny wartościowy film Kingi Dębskiej

Do kina na ten film poszłam z kilku względów – reżyserka Kinga Dębska, która urzekła mnie już swoim filmem „Moje córki krowy”, jedna z ulubionych aktorek – Kinga Preis i interesująca interpretacja piosenki „Jeszcze w zielone gramy” Darii Zawiałow. Nie zawiodłam się.

 Czy mamy plan B na wypadek niepowodzenia? Większość z nas pewnie w ogóle nie myśli o tym, co zrobi w sytuacji niespodziewanej zmiany w życiu, niepowodzenia. Przed takimi dylematami stanęli bohaterowie filmu i to w przeddzień walentynek.

https://www.youtube.com/watch?v=ET5qfKDHwa4

Niespodziewane odejście męża i wyjazd córki na zagraniczne studia, rujnują uporządkowane życie Natalii (Kinga Preis), Mirek (Marcin Dorociński) -  po wyjściu z więzienia (w którym znalazł się przez swoją dziewczynę za wyłudzanie kredytów) zastaje puste mieszkanie, a synek, który motywował go do zmiany, okazał się kłamstwem. Klara (Roma Gąsiorowska) – uzależniona emocjonalnie od swojego ojca, za którego czuje się odpowiedzialna po śmierci matki, szuka pomocy u psychologa i Agnieszka (Edyta Olszówka) – kochanka profesora polonistyki, która po jego śmierci nie ma nawet prawa uczestniczyć w pogrzebie. Jest jeszcze „perełka” – Janula (Małgorzata Gorol), która po namiętnej nocy już nigdy nie spotyka swojego kochanka. Wszyscy spotykają jednak na swojej drodze ludzi (i zwierzęta!), które dają nadzieję na to, że trudne początki nieraz prowadzą do odnalezienia prawdziwych uczuć i autentycznych więzi, a w życiu zawsze jest jakiś plan B.

Kinga Preis – mój pewniak – to aktorka przez duże A. Jej dojrzałość i świadomość swojej nietypowej urody idealnie pasowały do roli Natalii, nauczycielki muzyki, niespełnionej artystki. Wielkim zaskoczeniem była dla mnie Edyta Olszówka, która po kilku słabszych rolach powróciła w kreacji prawdziwej, pokazując cały wachlarz emocji – od namiętności, po rozpacz, histerię, obojętność.

Dębska ma talent do łączenia komedii z dramatem, śmiechu z płaczem. Jest to tak naprawdę film psychologiczny, ale o kilka zabawnych fragmentów zadbał niesamowity Marcin Dorociński i jego… pies o uroczym imieniu Kotlet.

Mankamentem filmu jest jednak jego długość. Seans trwa niecałe 85 minut i sprawia wrażenie urwanego w momencie, kiedy zaczyna się dziać, kiedy chciałam dowiedzieć się o bohaterach czegoś więcej. Owszem, na koniec każdego wątku jest puenta, ale ma się wrażenie, że w nikłym stopniu wynika ona z ekranowych wydarzeń. Bo tych było na nią zwyczajnie za mało. Może jednak tak miało być, by widz wyszedł z kina z poczuciem niedosytu, by mógł sam dopowiedzieć sobie dalsze losy niektórych bohaterów?

Jeden z krytyków nazwał ten film amerykańskim określeniem „feel-good movie”, czyli takim, który poprawia samopoczucie, który robi widzowi dobrze. Ja miałam doskonały humor prze cały dzień. 

I ta piosenka...

https://www.youtube.com/watch?v=iM0vzbS7klg

„Przez kolejne grudnie, maje

Człowiek goni jak szalony

A za nami pozostaje

Sto okazji przegapionych

Ktoś wytyka nam co chwilę

W mróz czy w upał, w zimie, w lecie

Szans nie dostrzeżonych tyle

I ktoś rację ma, lecz przecież

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy

Jeszcze któregoś rana odbijemy się od ściany

Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną

Jeszcze zimowe śmiecie na ogniskach wiosny spłoną

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali

Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali

My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie

Jeszcze nie, długo nie

Więc nie martwmy się, bo w końcu

Nie nam jednym się nie klei

Ważne, by choć raz w miesiącu

Mieć dyktando u nadziei

Żeby w serca kajeciku

Po literkach zanotować

I powtarzać sobie cicho

Takie prościuteńkie słowa…”

(słowa Wojciech Młynarski) 

Polecam!

Kasia