AUDIODESKRYPCJA – sposób na ciekawą lekcję

Opis obrazu, fotografii, plakatu to jedna z wielu umiejętności, którą powinien posiadać gimnazjalista.

Na jednej  z lekcji postanowiłam pokazać trzecioklasistom inny sposób kontaktu ze sztuką –audiodeskrypcję.

Audiodeskrypcja jest techniką, która za pomocą opisu słownego udostępnia osobom niewidomym i słabo widzącym odbiór wizualnej twórczości artystycznej oraz pozwala na spotkanie ze sztuką. Dzięki dodatkowym komentarzom słownym osoby z deficytem wzroku mogą poznawać widzialny dorobek kulturalny z zakresu sztuki plastycznej, teatralnej, scenicznej i filmowej. Podczas audiodeskrypcji opisywane są ważne, znaczące informacje wizualne takie jak: język ciała, wyraz twarzy, przebieg akcji, sceneria, kostiumy. Audiodeskrypcja poprzez zwięzłe, obiektywne opisy scen umożliwia widzom niewidomym samodzielną interpretację treści wizualnych, pozwala podążać za rozwijającym się wątkiem historii oraz usłyszeć i zrozumieć co dzieje się na scenie, ekranie, obrazie. Pozostawia w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać twórca.

Audiodeskrypcja to proces łączenia ukrytych w obrazie odniesień i symboli w tematyczną całość, to droga od obrazu do wyrażenia go słowem, np. tak:

„Księżyc odbijający swą twarz w tafli jeziora, skrzydła wiotkiej ważki, lot nad cichą wodą, spokojną, zielonkawą... Obraz na płótnie malowany olejną farbą, kolorami fioletów, niebieskości, różu i czerwieni, przetykany złotem, szmaragdami i pomarańczowym pociągnięciem pędzla".

Trzy złote reguły dotyczące redagowania opisu to:

1. opisz, co widzisz,

2. nie podawaj subiektywnej wersji tego, co widzisz,

3. nigdy nie opisuj znanych dźwięków, dialogu albo komentarza.

Audiodeskrypcja ma służyć wszystkim widzom oraz opisywać to, co najcenniejsze i najbardziej wartościowe, w sposób zwięzły, precyzyjny, jasny, obiektywny i ogólny, a zarazem barwny, pobudzający fantazję i wyobraźnię. Niezależnie zatem od tego, czy audiodeskrypcja dotyczy obrazu, czy też zostaje wprowadzona pomiędzy partie dialogowe, tłumaczy obraz za pomocą słów.

Po zapoznaniu się z  podstawowymi zasadami tej techniki oraz wysłuchaniu przykładowego opisu „Mona Lisy” uczniowie – podzieleni na grupy – próbowali stworzyć własne audiodeskrypcyjne opisy. Gimnazjaliści mieli do wyboru: „Słoneczniki” Van Gogha, „Krzyk” Muncha, „Damę z łasiczką” Leonarda da Vinci oraz słynną „Pietę” Michała Anioła. Uczniowie wywiązali się z zadania wzorowo, a pozostałe grupy z łatwością rozpoznały opisywane dzieła.

Uczniowie zgodnie stwierdzili, że opisać coś osobie niewidomej wcale nie jest łatwo, ale to zadanie ciekawe i inspirujące. 

To była udana i  na pewno nie nudna  lekcja!

Kasia

http://sztuka24h.edu.pl/?p=1225

Żródło :http://www.audiowizualni.pl/index.php/opracowania-filmu/audiodeskrypcja/2128-co-to-jest-audiodeskrypcja