Sprawdzam po raz siódmy! Metoda papugi

Będzie o kodowaniu informacji przez powtarzanie, ale nie bierne powtarzanie, tylko takie, któremu towarzyszą emocje i takie, które odnosimy do siebie. Zawsze chodzi o głębsze przetwarzanie kodowanej informacji. To dlatego, zdaniem R. Kotarskiego i wymienionych przez niego badaczy, papugi szybciej uczą się przekleństw, niż prostych komunikatów.

Mocny ślad pamięciowy nie tworzy się poprzez wielokrotne czytanie tego samego tekstu, ponieważ mózg to nie mięsień, który zwiększa swoją objętość z każdą powtórką. „Mechaniczne powtórki do lamusa” - mówi Kotarski i ma rację. Ale powtórki pod różnym punktem widzenia, z innej perspektywy, wymagające skupienia i myślenia – jak najbardziej tak. Kluczem jest elaboracja, czyli przetworzenie treści. Czy jest to możliwe na zwyczajnych lekcjach? Wierzę, że tak. Choćby wtedy, gdy zamiast poukładać plan do tekstu, abstrakt, motywujemy uczniów do zadawania pytań do tekstu, opracowywania formy graficznej materiału.

Przykładów mamy jako humaniści masę. Znowu wykorzystam przygotowanie uczniów do egzaminu, bowiem jest to czas intensywnych powtórek. Najprościej byłoby każdą lekturę po lekturze powtarzać, ale jest to najmniej efektywne. Znacznie lepsze efekty przynosi powtarzanie problemowe, które zmusza uczniów do taksowania wszystkich tekstów lekturowych jednocześnie i zbieranie przykładów.

Oto moja propozycja szukania bohatera określonego typu, która wymaga umiejętnego pokierowania pracą, by uczniowie dostrzegali nie tylko realną a życiową wędrówkę.

Bohater lektury obowiązkowej, którego życie było podróżą, tułaczką…

Inne zadanie wywołuje określoną lekturę i zmusza do jej odtworzenia w pamięci.

Oto nadruk jaki można zrobić na koszulce. Rozpoznaj autora widocznego na nadruku i pochodzenie słów. Napisz kto je wypowiada oraz jak je należy rozumieć.

Akurat lektura wywołana w tym zadaniu ma jeszcze szansę umocnić się w pamięci, dzięki kontaktowi z teatrem. „Dziady” Rychcika w Teatrze Nowym w Poznaniu dawały szansę zderzenia tekstu z silnymi emocjami, bowiem kontakt z aktorami krążącymi we foyer teatru, czarnoskórzy aktorzy i statyści, nagość niewolników na scenie i ogólna wymowa spektaklu rozprawiająca się z nietolerancją jest niezapomnianym przeżyciem.

Zakończę apelem powtórzonym za Kotarskim: „Bądźmy jak przeklinająca papuga”!

Małgosia

Cdn.