Warszawa – dziwne miasto Tadeusza Konwickiego

Za oknem miasto pod chmurą, jak stara, sczerniała tapeta.

 Miasto, do którego zapędziło mnie przeznaczenie 

z mojego własnego świata,

co go już nie pamiętam

 i coraz rzadziej śnię. 

(Tadeusz Konwicki, „Mała apokalipsa” s.9.)

      Michał Głowiński stwierdził w 1985 roku, że Konwicki jest niewątpliwie najwybitniejszym – obok Białoszewskiego – pisarzem Warszawy w naszym stuleciu. (Michał Głowiński, Labirynt, przestrzeń obcości [w:] tegoż Mity przebrane. Dionizos. Narcyz. Prometeusz. Marchołt. Labirynt, Kraków 1990, s. 164). Cytowany badacz wymienił Warszawę Konwickiego razem z Dublinem Joyce’a, Petersburgiem Biełego, Wenecją Manna, Berlinem Doblina, Nowym Jorkiem Dos Passosa, Amsterdamem Camusa czy Aleksandrią Durella. To nowość – nie tylko dlatego, że mówi się o Warszawie Konwickiego, któremu krytyka literacka przydała etykietę pisarza Litwy. Nowość polega także na tym, że Warszawa tego twórcy ma taką samą wartość literacką jak inne miasta innych pisarzy o światowej sławie.

Warszawa końca lat 70. XIX wieku w „Lalce” B. Prusa

Bankructwo arystokracji, interesy kupiectwa, przełom cywilizacyjny, Izabela Łęcka i Stanisław Wokulski. Oboje poruszają się w innych częściach Warszawy, które pokazane są niezwykle realistycznie. Kiedy idziemy ulicami miasta razem z Wokulskim, postrzegamy ten „dziki kąt” z pesymizmem bohatera. Zwłaszcza kiedy Wokulski przez ulicę Karową dociera na Powiśle.

Poznań w powieściach Małgorzaty Musierowicz

„Most Teatralny, równoległy do Dworcowego, przerzucony jest nad dziesiątkiem torów kolejowych. Kończy sie zielonymi zaroślami, które należą do małego parku, lub raczej zieleńca, zwanego powszechnie Teatralką. Po prawej wąski, cienisty odcinek ulicy Stalingradzkiej przylega do olimpijskiego gmachu Opery z zaśniedziałym Pegazem na szczycie dachu."

Nie, tego miasta nie mogło zabraknąć w naszym zestawieniu. W Poznaniu studiowałyśmy, zamieszkałyśmy i pracujemy. A Poznań to najsłynniejsze miejsce akcji cyklu powieści młodzieżowych a właściwie sagi rodzinnej.

Na zboczach hrabstwa Hamp – powieści Jane Austen

Jest koniec XVIII wieku. Po łąkach i wrzosowiskach hrabstwa Hamp w pobliżu plebanii swojego ojca w Steventon przechadzają się panny Austen, Cassandra i Jane.

Męskie Granie Poznań 2019 – spełnione marzenie

Było rewelacyjnie! Prawie ośmiogodzinny koncert na Cytadeli spełnił moje oczekiwania i był realizacją kolejnego marzenia. Dopisała nawet pogoda, co wcale nie było takie oczywiste.

„Rżnięcie po dawnemu” – nietypowa wakacyjna impreza

Jak co roku, po lipcowych odwiedzinach u rodziców, na blogu pojawia się wpis dotyczący moich rodzinnych stron. Tym razem chciałabym napisać o nietypowej imprezie, która odbędzie się w najbliższą niedzielę – 14 lipca – w Kluczewie (miejscowości rodzinnej mojego taty Romka).

Gdańsk w powieści „Weiser Dawidek”

Gdańsk to miasto, które latem przeżywa prawdziwy najazd turystów. Nic w tym dziwnego, bo jest to miejsce niezwykłe. To w nim toczy się akcja „Weisera Dawidka”.

Moskwa (i nie tylko) z „Mistrza i Małgorzaty”

Kolejny odcinek wakacyjnego cyklu dotyczy przestrzeni przedstawionej w arcydziele Bułhakowa – utworze „Mistrz i Małgorzata”.

Avonlea – raj dla rudowłosej Ani

Lubię wracać do „Ani z Zielonego Wzgórza” z wielu względów. To jedna z moich ulubionych lektur z dzieciństwa, głównie dlatego, że bardzo rozumiem niektóre problemy bohaterki… Zawsze marzyłam też o Zielonym Wzgórzu – miejscu magicznym, poetyckim, trochę tajemniczym.