Z głową w chmurach…- opis polskiego nieba A. Mickiewicza

Pierwsze zetkniecie moich uczniów  z twórczością Adama Mickiewicza.  zawsze kusi mnie by podsycać podziw dla talentu autora. Nie jest to trudne, bo próbka poetycka znakomita – opis chmur w ks. III  „Pana Tadeusza”. Dobrze jest wesprzeć się materiałem wizualnym – fotografiami nieba zebranymi przez internautów, żeby podkreślić wiarygodność opisu Mickiewicza.

Opisujemy więc na początku to, co widzimy na fotografiach i zderzamy z poetyzmami autora.

Co my zobaczyliśmy?	Co zobaczył Adam Mickiewicz?
gęsta, gruba, ciemna miejscami chmura układa się w kształty faluje	„ulewa brzemienna” „spuszcza dugie smugi jak rozwite warkocze”

Co my widzimy?	Co zobaczył Adam Mickiewicz?
ciemna chmura przebłyskuje słońce zapowiada opady niebezpieczna jakby język psa, dinozaura	„jak balon z wiatrem szybko leci” „krągła, ciemnobłękitna” „w środku zółto świeci”

Co my widzimy?	Co zobaczył Adam Mickiewicz?
drobne chmurki rozdarte, tworza serce smugi delikatne	„jak stada dzikich gęsi lub łabędzi” „wiatr jak sokół je pędzi” Ściskają się, grubieją”

Potem przystępujemy do porównania obserwacji i analizy przykładów z uwzględnieniem nazw środków poetyckich takich jak epitety, porównania, ożywienie, metafora.

Lekcja kończy się własną  próbką poetyckiego opisu chmury.

 

Małgosia