Edukacja daltońska

Edukacja daltońska to jeden z modeli nauczania, który zrywa z uczeniem całych klas na rzecz indywidualnego podejścia do każdego ucznia. Zrywa z tzw. „propozycją nie do odrzucenia”, czyli programem nauczania do opanowania przez uczniów na rzecz rozwoju samodzielnego.

Twórczynią tego systemu jest amerykańska nauczycielka Helena Parkhurst (1887-1973) która przedstawiła swą koncepcję w książce pt. „Wykształcenie wg planu daltońskiego”. Kiedy zaczynała karierę nauczycielską sytuacja zmusiła ją do pracy z kilkoma klasami jednocześnie. Wpadła na pomysł indywidualnej nauki każdego z uczniów. Stworzyła w sali sektory nauki poszczególnych przedmiotów i z pomocą uczniów starszych prowadziła edukację. Każde dziecko miało uczyć się we własnym tempie, a nauczyciel mógł ocenić wyniki pracy indywidualnie. Dziecko w sposób naturalny uczyło się samodzielności, odpowiedzialności za podjęte zadanie.

Plan daltoński jest oparty na hasłach: wolność – samodzielność – współpraca.

Rolą nauczyciela jest proponować strukturę zajęć, ale otwierając się także na inicjatywy uczniów. Pomaga i stawia wyzwania.

To oczywiste, że grupa daje jednostce umiejętności społeczne, ale musi być zaspokojony także indywidualny pęd do wiedzy, rozwój pasji.

  

Pokolenie, które chodzi do szkoły to „generacja komputera”, przyzwyczajona do bardzo szybkiej wymiany informacji za pomocą internetu. Mówi się, że konsumuje z ogromną szybkością i z różnych nośników wielką dawkę informacji. W związku z tym dzieci są mniej skoncentrowane, szybciej znudzone, porzucają pracę. Nauczyciel musi zrezygnować z tradycyjnej pozycji „przodem do klasy” i stanąć wewnątrz grupy, pośród dzieci. Jego zaangażowanie w zajęcia może być skuteczną motywacją.

Małgosia