Piosenka jest dobra na wszystko - „W żółtych płomieniach liści”

„W żółtych płomieniach liści” – piosenka o przemijaniu?

Moja ulubiona piosenka Agnieszki Osieckiej? Jest ich wiele. Towarzyszą w różnych momentach życia. Zachwycają w licznych interpretacjach. Ale jest jedna, która zawsze mnie wzrusza, zastanawia i fascynuje. Zwłaszcza w swoim oryginalnym wykonaniu: Jacek Zieliński i Łucja Prus.

Właśnie teraz,  kiedy piszę dla Was  ten tekst,  towarzyszy mi w tle ta piosenka, odtworzona z zasobów sieci.

https://www.youtube.com/watch?v=QgsnSFFgPS8

W żółtych płomieniach liści brzoza dopala się ślicznie

Grudzień ucieka za grudniem, styczeń mi stuka za styczniem

Wśród ptaków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają

Na łące stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają

I ja żegnałam nieraz kogo i powracałam już nie taka

Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka

I ja żegnałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą

I ja żegnałam nieraz kogo, i ja żegnałam nieraz

Gęsi już wszystkie po wyroku, nie doczekają się kolędy

Ucięte głowy ze łzą w oku zwiędną jak kwiaty, które zwiędły

Dziś jeszcze gęsi kroczą dumnie w ostatnim sennym kontredansie

Jak tłuste księżne, które dumnie witały przewrót, kiedy stał się

I ja witałam nieraz kogo, chociaż paliły wstydem skronie

I powierzałam Panu Bogu to, co w pamięci jeszcze płonie

I ja witałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą

I ja witałam nieraz kogo i ja witałam nieraz

Ognisko palą na polanie, w nim liszka przez pomyłkę gore

A razem z liszką, drogi Panie, me serce biedne, ciężko chore

Lecz nie rozczulaj się nad sercem, na cóż mi kwiaty, pomarańcze

Ja jeszcze z wiosną się rozkręcę, ja jeszcze z wiosną się roztańczę

I ja żegnałam nieraz kogo i powracałam już nie taka

Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka

I ja żegnałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą

I ja żegnałam nieraz kogo, i ja żegnałam nieraz        

Właściwie na który fragment chciałabym zwrócić uwagę… Na wszystkie. Na każdy inaczej. Obraz gęsi – najbardziej oryginalny symbol ludzkich pomyłek, żalów, życia i przemijania. Dla mnie bardziej przejmujący niż bal w „Niech żyje bal…”. Lśniąca na ręce obrączka srebrna jak u ptaka – sugestia towarzyszących nam wyborów, ograniczenie małżeństwem, związkiem. Żegnałam i powracałam już nie taka – upływ czasu, gorzkie decyzje i wybory. To moja uniwersalna interpretacja.

Historia tej piosenki była jednaka inna. Osiecka napisała ją pod wpływem przymusowej emigracji jakiej doznali obywatele polscy pochodzenia żydowskiego w latach 1968-1972. Wielu przyjaciół autorki było w takiej sytuacji. Tekst został bardzo zgrabnie napisany i cenzura nie wychwyciła nawiązań do sytuacji politycznej (marzec' 68). Tekst utworu pt. „W żółtych płomieniach...” z cyklu „Walce grudniowe” ukazał się na pierwszej stronie tygodnika „Przekrój’ 26 listopada 1967 r.

 Fenomen piosenki polega właśnie na jej szerokim otwarciu na różne interpretacje. W 1970 roku na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu utwór zdobył nagrodę dziennikarzy.

Bardzo istotną rolę odgrywa muzyka (Andrzej Zieliński) tak nostalgicznie, choć nie bez elementu optymizmu w ostatniej zwrotce dopasowująca się do tekstu. Ma jesienny, końcoworoczny klimat, ale Osiecka nie byłaby Osiecką, gdyby nie wpisała:

„ja jeszcze z wiosną się rozkręcę, ja jeszcze z wiosną się roztańczę…”

Małgosia