Solidarne z Paryżem

Stanisław Barańczak
CHIRURGICZNA PRECYZJA (fragment I)

„Chirurgiczne precyzja", którą się zachwala

w bombach najnowszej generacji:

taka rzecz, omijając wystawy Chagalla,

piaskownice, katedry i misie koala,

spada znad chmur dokładnie w komin restauracji,

nad rusztem robi skręt o dziewięćdziesiąt stopni

i, mknąc poziomo jak torpeda,

detonuje na czwartym od lewej orderze

na piersi dyktatora, który przy „hors-d'oeuvrze"

rechotał właśnie: „...Nafta?!... Im?!... nie, ani kropli..." -

a wybuch, który zdania dokończyć mu nie da,

nie draśnie śpieszącego już z „chili con carne"

kelnera, ojca czworga dzieci:

bomba godzi wyłącznie w cele militarne.

Nie balistyka (na niej znam się dosyć marnie:

na szkoleniu wojskowym czytać po raz trzeci

Virginię Woolf pod stołem - to umiałem dobrze,

ale o bombach albo czołgach

nie chciałem wiedzieć więcej niż to, co konieczne,

to znaczy, że są dla mnie bardzo niebezpieczne)

wygląda podejrzanie w tej przechwałce/groźbie;

nawet nie bombastyczność, jaką chce mnie ołgać

dyżurny specjalista od Public Relations,

gdy znów coś kosztownego zbroją

zakłady zbrojeń; jeśli czymś mnie straszy/śmieszy

rozdęcie słów w zeppelin (też „precyzyjniejszy"

i „bezpieczniejszy" jeszcze w chwili, gdy już płonął)

sloganu - nie o jego przesadę chodzi,

lub o to, czy w nim wytropimy

„non sequitur", pytając: „Więc jakim to sensem

zazębia się chirurgia z bombą: krwawym mięsem?".

Mniejsza o bombę - ale czemu mam się zgodzić,

że „chirurgia" z „precyzją" to dwa synonimy?